Rozdział 11

- Pobudka!

Głos strażnika wyrwał mnie ze snu. Siedziałam w ciężarówce przypięta pasami. Reszta mężczyzn również znalazła się na swoim miejscu. Mundurowi byli cali i zdrowi. Przecież na własnych oczach widziałam, jak ich zabili! Krew zalewała całą podłogę...

Uszczypnęłam się w ramie. Czy ja śnie? Dopiero co byłam na arenie. Walczyłam z jakimś chłopakiem, a raczej przegrywałam. W dodatku wszystkie rany zniknęły. Skóra była idealnie gładka. Mogłam bez ograniczeń ruszać rękami i nogami. Ból nie paraliżował już mojego ciała.

Jednak jedna rzecz mi nie pasowała. Z nosa ciekła mi krew. Tylko dlaczego? Może od płynu z nadajnikiem. Strażnik podał mi paczkę chusteczek i ruszył do kolejnych zawodników. Wytarłam nos i rozejrzałam się po przyczepie. Większość z nas się przebudziła. Trzech mężczyzn wciąż spało. Z nozdrzy i uszu również wyciekała im czerwona ciecz. Strażnik sprawdził każdemu po kolei puls. Drugi zaznaczył coś na kartce, po czym schował ją do kieszeni.

Ciężarówka zwalniała. Podskoczyliśmy na progu i jechaliśmy jeszcze pięć minut. W końcu się zatrzymaliśmy.

- Koniec podróży. Witamy na Polach Elizejskich.

Strażnicy otworzyli drzwi od przyczepy i wyszli. Ustawili się w kolumnie i czekali na nas. Odpięliśmy pasy i gęsiego wychodziliśmy. W środku została trójka mężczyzn, która wciąż spała, a raczej nie żyła. Tylko jak? Czy kiedy zasnęliśmy strażnicy zabijali wybranych uczestników? Ale to byłoby bezsensu. Arena musiała być połączeniem psychicznym między zawodnikami, a "nadajniki" to umożliwiły.

Oprócz mojej ciężarówki było jeszcze dziesiątki innych. Ustawione były w rzędzie i z każdej wychodzili zawodnicy. Z jednej nie wyszedł nikt. Każdy kto tam był, został zabity na arenie. Może i działo się to wszystko w naszych głowach, ale martwa dusza, to martwe ciało.

Z ogromnego parkingu zaprowadzili nas do hali, która znajdowała się pół kilometra dalej. Starałam się wyszukać gdzieś Daniela. Mam nadzieję, że poradził sobie jakoś na arenie.

Usadowili nas na trybunach. Znajdowałam się dość blisko sceny. Nagle wszystkie światła zgasły. Przed nami pojawił się wielki mężczyzna. Miał chyba z dwa metry i mięśnie większe od mojej głowy. Dziwne, że podkoszulek na jego klacie jeszcze nie pękł.

- Kolejna porcja świeżego mięsa - powiedział i splunął śliną na panele sceny. - Jestem Clayton. Będę waszym trenerem. Przygotuje was do wyścigu, jak nikt inny! Zostanie was tylko trzydziestu najlepszych, którzy później trafią na kolejną arenę. Reszta albo zginie albo zostaną wydaleni. W trakcie ćwiczeń będziecie prowadzić między sobą walki. A teraz wynocha po mundurki, nędzne ścierwa! Widzimy się jutro rano na siłowni.

Tupnął nogą, wyprostował się i zniknął za kotarą. Światła znowu rozbłysły. Po sali rozniosły się pomruki setki głosów. Właśnie zaczęliśmy nasz wyścig.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przeczytałeś/przeczytałaś? Pozostaw swoją opinię w komentarzu, w końcu ja też muszę coś czytać ;p (ps bardzo mnie to motywuje do dalszego pisania)
Sorka, że mnie tyle nie było, ale życie daje mi w kość C:
Jak się podoba? Krótki? Wiem :/
Czy Mat odnajdzie Daniela? A może zginął już na arenie?