Rozdział 13

Oliver był niższy ode mnie o głowę. Jego błękitne oczy przenikały moją dusze na wylot. Zmarszczki na twarzy sprawiały, że wydawał się kruchy. Wystarczyłoby dotknąć go palcem i by się przewrócił. Nawet laseczka, którą się podtrzymywał nic by nie dała. Aż dziwne, że ten człowiek zabił pięciu, umięśnionych mężczyzn. Może właśnie wtedy jego wewnętrzny diabeł uwalnia się i dodaje mu sił.

- Matrona.

- Tak? - spytałam lekko przerażona.

Ven stał obok mnie. Dodało mi to otuchy, że nie pozostawił mnie samej w tej sytuacji.

- Nie zdajesz sobie sprawy, ile czekałem na to spotkanie - oznajmił Oliver.

- Miło mi to słyszeć - odparłam, czując, jak policzki zaczynają mi płonąć.

- Chłopcze, wróć do swojego pokoju - zwrócił się do Vena. - Muszę porozmawiać z naszą perełką.

Serce zaczęło mi bić milion razy na sekundę. Pot lał się po moich dłoniach. Wytarłam je o spodnie, ale nic nie dawało. Mój współlokator zerknął na mnie podejrzliwie i odszedł bez słowa.

- Posłuchaj cukiereczku, jesteś wielkim zaskoczeniem. Kobieta w wyścigu mężczyzn... Gratuluję odwagi.

- Dz-dziękuję - wyjąkałam.

- Nie stresuj się moje dziecko. Ze swojej okrutności słynę jedynie do tych gówniarzy. Damy nigdy nie skrzywdzę, mam swoje zasady. W sumie to zawsze marzyłem, żeby mieć wnuczkę. Ale taką prawdziwą dziewczynkę, aniołka. A tu proszę, gotka i do tego waleczna - też będzie. Od dziś jesteś oczkiem w mojej głowie, nie zmarnuj tego. I skarbie, uważaj z kim rozmawiasz. Twój pierwszy współlokator został zamordowany zaraz po otrzymaniu numerka pokoju.

- Chce pan powiedzieć, że...

- Ależ ja nic nie mówię, moja droga. Jak wiesz, morderstwa nie są tu niczym karane, ponieważ będą co raz powszechne. Z wszystkich uczestników musi zostać was tylko trzydziestka. Muszę cię już opuścić. Jeśli ktoś będzie ci sprawiał problemy, daj znać Claytonowi. Dobranoc.

- Dobranoc - powiedziałam.

Ruszyłam do pokoju. Ven zabił mojego pierwszego współlokatora. Dlaczego? Jaki miał w tym cel? Nie wiem, ale muszę się dowiedzieć. Wydawał się taki miły. Widocznie wszystko to na pokaz. Wzbudził moje zaufanie i teraz czeka na odpowiedni moment, aby go wykorzystać. Drań. Chwyciłam się barierki przy schodach. Może nie powinnam wracać do pokoju?

Zrobiłam kolejne kroki w górę. Co ja gadam? Przyjechałam tu walczyć, więc jeśli spróbuje czegokolwiek, nie zawaham się. Jedyną moją bronią byłaby bransoletka. Śmiesznie to brzmi, ale na prawdę potrafi zrobić krzywdę. Trzy rzędy wystających, ostrych ćwieków. Zdjęłam ją i zapięłam na dłoni.

Stanęłam przed pokojem 486. Chwyciłam klamkę lewą ręką i powoli otworzyłam drzwi. Ven leżał na swoim łóżku i bawił się szmacianą piłeczką. Podrzucał ją i łapał. Usiadłam na przeciw niego. Nie potrafiłam oderwać wzroku. Jego rude włosy rozłożyły się na poduszce. Słabe światło żarówki oświetlało jego promienną twarz. Ciemnobrązowe oczy wpatrzone były w piłeczkę. Widocznie sprawiało mu to przyjemność, bo cały czas się uśmiechał.

- Dlaczego go zabiłeś? - spytałam.

Przestał podrzucać piłeczkę. Chyba popełniłam błąd pytając go o to, ale musiałam się dowiedzieć. Schował zabawkę do kieszeni i usiadł. Spojrzał prosto na mnie.

- Oliver ci powiedział? – spytał poważnie.

- Tak - odparłam, czułam się, jak podczas rozmowy z Dziadkiem.

- Chciał mi ją odebrać.- oznajmił ponuro.

- Kogo?

- Piłeczkę.

- Zabiłeś dla piłeczki? - spytałam zdziwiona.

- Posłuchaj, myśl sobie o mnie co chcesz. Ale każdy tutaj zostanie mordercą albo ofiarą - powiedział ostro.

Na tym skończyła się nasza rozmowa. Położył się do mnie plecami i po chwili usłyszałam chrapanie. Zrobiłam to samo, ale miałam problemy z zaśnięciem. Minęło kilka godzin, zanim zasnęłam.

Do moich uszu dobiegł dźwięk syren. Spadłam z łóżka.

- Ubieraj się - powiedział Ven. - Dość leżenia.

- Cooo się dzieje? - spytałam ziewając.

- Śniadanie i trening - powiedział i rzucił w moją stronę mundur. - Ubieraj się.

Wstałam i podniosłam strój. Ven stał wprost na mnie i gapił się wkurzony. Pokazałam mu, że ma się odwrócić. Zdenerwował się chyba jeszcze bardziej, wyszedł z pokoju i trzasnął drzwiami.

W pośpiechu zrzuciłam stare ciuchy i ubrałam mundur. Były to czarne dresy, szara bluza z kapturem i biała bluzka. Spodnie były dość dziwne. W połowie uda był zamek. Jeśli bym go rozsunęła, powstałyby krótkie spodenki. Włosy ułożyłam jako tako i gotowa zeszłam na jadalnie.

Ven siedział już przy naszym stoliku i zajadał się kanapkami. Usiadłam na przeciw niego i czekałam aż podadzą mi jedzenie. Mogłam iść sama, ale lata spędzone z niewolnikami rozleniwiają. Po minucie znalazła się przy mnie służka. Podała mi sałatkę makaronową z smażonym słonecznikiem i szynką. Delicje.

Po śniadaniu i spotkaniu z Claytonem, poszliśmy na siłownie. Oczywiście, nie wszyscy razem. Podzielili nas na zespoły po 50 osób. Na miejscu zabrałam się na ćwiczenia nóg i rąk. Musiałam wyrobić kondycje i wytrzymałość. Jeśli walka nie wypali, zawsze można uciekać.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przeczytałeś/przeczytałaś? Pozostaw swoją opinię w komentarzu, w końcu ja też muszę coś czytać ;p (ps bardzo mnie to motywuje do dalszego pisania)
Może nie dzieje się zbyt wiele,  ale mam, że się podoba :) Co sądzicie o występku Vena? Oraz jakie emocje wywołuje u was Oliver /"Dziadek"?